Przemijanie

Stojąc w oknie

spogląda w dal

deszcz otula gołe gałęzie

czajnik oznajmia gotowość gwizdkiem

parzy miętową herbatę

cisza wypełnia pustkę

przypomina sobie radosny śmiech dzieci

dawne chwile zastygły w skrzypiących podłogach

muska taflę lustra pamiętającą tamte dni

wiatr  huczy coraz głośniej w kominie

zamazując dziecięce głosy

łza spływa po policzku

budzik przypomina o pociągu

podążającym do ostatniej stacji